Na ok. 38 mln mieszkańców Polski dwiema dawkami jest zaszczepionych ok. 9,7 mln osób. Łatwo policzyć, że to wynik daleki od 65-70%, kiedy to według WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) pandemia przestanie się szerzyć, bo osiągniemy odporność populacyjną (zwaną też stadną). Co prawda, jest już spora liczba ozdrowieńców, ale pierwsze dane wskazują, że odporność po przechorowaniu szybko słabnie. Jedyna metoda na wirusa to szczepienie. Wiele osób boi się jednak powikłań, czyli niepożądanych odczynów poszczepiennych (NOP). Mówią o „dniach wyjętych z życiorysu”, w skrajnych przypadkach o zagrożeniu życia. Na ten temat rozmawiamy z drem med. Jackiem Wróblewskim, specjalistą chorób zakaźnych, koordynatorem oddziału obserwacyjno-zakaźnego Szpitala Wojewódzkiego w Koszalinie.

Czy NOP po szczepieniach na COVID-19 to nowe zjawisko?
– Odczyny po tych szczepieniach nie są niczym nowym ani nieznanym wcześniej zjawiskiem. Mogą wystąpić i występują także po każdych innych szczepieniach. Większość ma cechy niecharakterystyczne, ale wspólne dla takich reakcji. Dzieje się tak dlatego, że ideą szczepienia jest wywołanie reakcji immunologicznej zbliżonej do tej, gdy organizm zaatakuje infekcja, a przez to następuje wytworzenie odporności. Dlatego są to przede wszystkim: gorączka, bóle mięśni, poczucie ogólnego rozbicia czy zmęczenia, potliwość, bóle głowy. W ulotce każdej szczepionki znajdziemy opis takich samych skutków. Sytuacja może wyglądać na inną, nawet groźniejszą, ponieważ w przypadku COVID-19 szczepimy się na masową skalę, to i przypadków NOP jest więcej. I bardziej zwracamy na to uwagę.

Rodzinę Rapsiewiczów dotknęło wielkie nieszczęście: w trakcie ciąży z drugim synem mama Filipa i Karola doznała zawału serca i zmarła. Lekarze musieli wyciągnąć chłopca, chociaż był to dopiero 26. tydzień ciąży. Dlatego Karol potrzebuje żmudnej rehabilitacji i długotrwałego leczenia, a Tomasz Rapsiewicz sam opiekuje się nim i jego starszym bratem. Pomagają mu w tym jego mama i siostra.

Nagła śmierć żony i złe diagnozy dotyczące synka niejednego mogłaby psychicznie załamać, doprowadzić do depresji lub do pogrążenia się w nałogu. Ale pan Tomasz nie pozwolił sobie na to, bo wiedział, że ma dla kogo żyć i walczyć o każdy dzień. Musiał zająć się pogrzebem żony, a do tego lekarze nastawiali go na to, żeby przygotował się na śmierć Karolka, bo ich zdaniem miał nie przeżyć doby. Tymczasem 14 czerwca chłopiec skończył 2 lata i mimo swej niepełnosprawności jest wielkim szczęściem dla najbliższych.

Osoby, które przeszły kryzys psychiczny, a także specjaliści od zdrowia psychicznego i przedstawiciele różnych instytucji dyskutowali w Warszawie o reformach psychiatrii dorosłych oraz psychiatrii dzieci i młodzieży. Podczas III Kongresu Zdrowia Psychicznego pn. „Od instytucji do środowiska – dostępność i szacunek” nie zabrakło przedstawicieli Koszalina.

Kongres był promowany hasłem „Zdrowie psychiczne ma znaczenie”. W ten sposób jego uczestnicy podkreślili, że od tego, jak się czujemy psychicznie, zależy to, jak funkcjonujemy w rodzinie i w społeczeństwie. Zdrowie psychiczne nie może być pomijane przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, zwłaszcza że jest ono zagrożone w dobie pandemii, szczególnie u dzieci i młodzieży.

Zaćmienie Słońca to zjawisko astronomiczne powstające, gdy Księżyc, nasz naturalny satelita, znajdzie się między naszą gwiazdą, czyli właśnie Słońcem, a Ziemią, tym samym przysłaniając światło słoneczne. Zjawisko jest naturalne, ale trzeba było wiedzy, by nie traktować go jako złej wróżby, zjawiska nadprzyrodzonego czy kary za jakieś przewinienia ludzi. Faktem jest, że dla kogoś, kto nie wie o tym nic – nagłe „zgaśnięcie” blasku Słońca może wywołać lęk, obawy o dalsze życie. Obecnie nawet niezbyt garnący się do lekcji uczeń coś tam wie i nie będzie z krzykiem krył się w zakamarkach w oczekiwaniu na kataklizm, jaki znikanie blasku słonecznego miało wróżyć.

Ale jak brak wiedzy wykorzystywać mogli ci, którzy ją posiedli – możemy się przekonać choćby na przykładzie przerażających scen z powieści, a zwłaszcza z powstałego na jej podstawie filmu „Faraon”. Tam to kapłani przy pomocy uczonych „wywołali” zaćmienie jako karę i przestrogę dla niesubordynowanego ludu. Pokazywali swoją siłę i moc, dokładnie wiedząc, kiedy blask powróci, co też się stało. Dzisiaj raczej nikt się nie boi zaćmienia, ale powstał inny problem. Otóż na coraz większą skalę korzystamy z energii słonecznej (fotowoltaika). I czas zaćmienia to po prostu czas „wyłączenia się” takiej elektrowni słonecznej. Energia przestaje płynąć.

Niemiecki okres historii koszalińskiego „ekonoma”, czyli Zespołu Szkół nr 1. im. Mikołaja Kopernika jest czasem niezwykle ciekawym, momentami wręcz tajemniczym. Świadczą o tym podziemia szkoły i pozostałości infrastruktury, na które natknąć można się jeszcze dziś.

Zacznijmy jednak od początku. Z mroku dziejów wyłania się Królewskie Seminarium Nauczycielskie i rok 1816. Początkowo nie mieściło się ono w obecnym gmachu szkoły przy ul. Andersa 30, ale już w październiku 1828 r. dokonano uroczystego otwarcia nowej siedziby tegoż seminarium. Przyczynił się do tego wieloletni dyrektor szkoły, pochodzący z Darłowa Johann Wilhelm Matthias Henning, który zarządzał placówką w latach 1827-1851.

Dokładnie ćwierć wieku temu Wyższa Szkoła Inżynierska stała się Politechniką Koszalińską. Prof. Wojciech Kacalak, ówczesny rektor uczelni, zaznacza, że jej społeczność przygotowywała się do tej zmiany przez poprzednie 28 lat. Przypadające 8 bm. święto największej technicznej szkoły wyższej w regionie stało się okazją do przypomnienia okoliczności, w jakich do tego doszło.

Politechnika Koszalińska powstała 53 lat temu, na mocy rozporządzenia rady ministrów z 8 czerwca 1968 r. Pierwszy rok studiów zaczęło 125 osób. Ćwierć wieku później ich liczba zwiększyła się do 7 tysięcy, a zajęcia, mające miejsce jedynie w obiektach przy ul. Racławickiej, trwały nawet do godz. 22.

Mieszkańcy kamienic przy początkowym odcinku ul. Piłsudskiego, który jest w remoncie, mają problem z powodu braku miejsc do parkowania swoich aut. Przed rozpoczęciem prac zostawiali je przed budynkami, ale obecnie jest to niemożliwe. Muszą więc parkować na podwórzu, będącym terenem zielonym, co jest zabronione.

Zgłosił się do nas pan Robert, mieszkaniec kamienicy przy ul. Piłsudskiego, aby poskarżyć się na działanie strażników miejskich, którzy wystawiają mandaty za niewłaściwe parkowanie.
– Nie mamy innej alternatywy, bo ulica przed naszymi budynkami jest rozkopana, parkingów wokół brak, a gdzieś auta musimy zostawiać – tłumaczy swoje zdenerwowanie. – Miasto nie pomyślało o mieszkańcach, straż miejska też nie chce okazać wyrozumiałości. Ten remont potrwa do września. Czy do tego czasu będziemy codziennie dostawać mandaty?

Wojskowa Specjalistyczna Przychodnia Lekarska Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej powstała w 1981 r., chociaż od lat żołnierze różnych jednostek tworzyli wraz ze swymi rodzinami dużą społeczność powojennego Koszalina.

Na początku lat 80. ub. wieku stacjonowały w naszym mieście jednostki 8. Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Bartosza Głowackiego, m.in. 8. Batalion Zaopatrzenia, 83. Pułk Przeciwlotniczy, 13. Batalion Łączności i 64. Kompania Chemiczna. Działały też m.in. Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej (obecnie Centrum Szkolenia Sił Powietrznych), Koszaliński Pułk Obrony Terytorialnej, 12.Batalion Rozpoznania Elektronicznego, Wojewódzki Sztab Wojskowy, Wojskowa Komenda Uzupełnień i Wojskowa Prokuratura Garnizonowa.

To pamiętają tylko najstarsi czytelnicy Koszalińskiej Biblioteki Publicznej – przy budynku książnicy od strony parku z wyjściem z czytelni był obszerny taras. Stały stoliki i krzesła, nawet parasole. Można było wyjść na świeże powietrze z książką czy z gazetą.

Był to rok 1973, kiedy oddano do użytku gmach biblioteki. Niestety, taras okazał się prawdopodobnie wadliwie zbudowany i wkrótce trzeba było go rozebrać. 8 czerwca 2021 roku został otwarty ponownie – piękny i funkcjonalny. I z nową nazwą „Pod Bookiem”.

Na ten dzień czekało nie tylko wielu koszalinian, ale nawet niektórzy... warszawiacy. We wtorek, 8 bm., kilka minut po godz. 10 w swój pierwszy rejs z pasażerami z przystani w Jamnie popłynął Julek. Jest większy, lżejszy, szybszy i łatwiejszy w obsłudze niż jego poprzednik, Koszałek.

– Jestem bardzo podekscytowany tym pierwszym rejsem, bo wcześniej pływałem Koszałkiem i liczę, że ten statek jest lepszy od niego – przyznaje Jerzy Neuberg z Koszalina.
– Są emocje, mimo że jako żeglarka pływałam po jeziorach mazurskich – dodaje Barbara Brykalska-Omielczenko z Warszawy. – Specjalnie dopasowałam termin przyjazdu do Koszalina, aby zdążyć na ten pierwszy rejs.

Państwo Helena i Ryszard Falkowscy wychowali już troje swoich dzieci, kiedy uznali, że czegoś im brakuje. Postanowili podzielić się swoim domem, czasem, a przede wszystkim swoją miłością z innymi. Od ponad 20 lat tworzą pogotowie rodzinne, zapewniając opiekę maluchom, których zawiedli najbliżsi. Przez ten okres takich dzieci w domu mieli ponad sto.

Pogotowie rodzinne jest formą pieczy zastępczej, lepszej dla najmłodszych niż instytucjonalny dom dziecka. Osoby, które chcą być opiekunami w takiej placówce, po pozytywnym przejściu wielu szkoleń, podpisują umowę z Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie na taką działalność, i dostają wynagrodzenie z tej instytucji. Jednak to nie dla stałej pensji przyjmują pod swój dach dzieci potrzebujące nie tylko jedzenia i ubranek, ale przede wszystkim miłości.

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.

Ok Odmawiać