Miasto - Tygodnik Koszaliński

Okazją do rozmów na temat problemów i zagadnień dotyczących pań był 7. Kongres Kobiet w Koszalinie. Mówiono głównie o tolerancji i przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Tegoroczna edycja imprezy odbyła się pod hasłem „Można się pięknie różnić”, dlatego, ważnym elementem tegorocznego wydarzenia było podpisanie Karty Różnorodności.

– Ideą Kongresu Kobiet jest aktywizacja pań i budowanie ich podmiotowości. Myślę, że to się udaje w Koszalinie. Widać to chociażby na przykładzie rady miejskiej, bo na dwadzieścia pięć osób dziewięcioro radnych to właśnie kobiety. Cieszy mnie to, że panie chcą działać w polityce, bo ważne jest, żebyśmy mogły decydować o swoich sprawach – stwierdziła Dorota Chałat, koordynatorka 7. Kongresu Kobiet w Koszalinie.

– Jezus tuż przed swoją męką łamie wszelkie dotychczasowe kanony zachowań i postaw, bo obdarowuje miłością najbliższe mu osoby, umacnia je i pokazuje im drogę – zaznacza bp Edward Dajczak, ordynariusz diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. – A sam krzyż ma dwa wymiary: okrucieństwa, cierpienia i oddanie życia z miłości tak wielkiej, że aż trudnej do wyobrażenia.

Jednak śmierć to nie wszystko, bo po niej jest zmartwychwstanie. To wydarzenie kompletnie nieprzewidywalne, zaskakujące. Świadczy o tym fakt, że Jezusa po zmartwychwstaniu nie poznają nawet jego apostołowie. On ukazuje się najpierw Marii Magdalenie, ale kobieta, rozmawiając z Nim, nie rozpoznaje Go do chwili, w której Jezus nie zwróci się do niej po imieniu.

35 lat własnej działalności gospodarczej to rzadkość w polskiej rzeczywistości. Tym bardziej że w latach 80. nie było łatwo otworzyć własny biznes, bo niemal wszystko było państwowe. Udało się jednak państwu Natalii i Ryszardowi Borysiewiczom, którzy przy ulicy Zwycięstwa 177 otworzyli pasmanterię. Przyszedł w końcu czas na emeryturę.

Pasmanteria „Natalia” to symbol tej części miasta. Znają ją niemal wszyscy mieszkańcy. Przychodzili tu po guziki, kiedy byli mali, a teraz naprawiają zamki błyskawiczne w kurtkach swoich dzieci. Przyszedł jednak czas pożegnania z pasmanterią, która nie tylko krawcowym ratowała niejeden raz szytą garderobę.

Z miłości do matematyki Barbara Brzezińska to doświadczona nauczycielka matematyki z wieloletnim stażem. Ostatnio przeprowadziła wykład na Uniwersytecie Trzeciego Wieku pt. Młodość-Nauka-Matematyka. Z nami podzieliła się refleksjami odnośnie do nauczania matematyki w szkole.

Barbara Brzezińska ma niezwykle bogate doświadczenie zawodowe. Uczyła matematyki nie tylko w klasach starszych szkoły podstawowej, licealnych, ale nawet kształciła studentów. Matematyczka zwraca uwagę na to, że w polskiej szkole wiele się zmieniło. Głównym czynnikiem jest tu uczeń. – Jak pracowałam na uczelni, to była cudowna młodzież, która zdawała egzaminy wstępne. Oni byli zachwyceni, że podawałam im dużo różnych metod, pomocy dydaktycznych, a oni wcześniej tylko zadania rozwiązywali, bo tak było w szkole. Kiedy przyszli studenci po świadectwach maturalnych, to byli ich przeciwieństwem. Mieli postawę roszczeniową. Stwierdzili, że nie będą się tego uczyć – opowiada i dodaje: – Gdy pracowałam ze studentami, to mówiłam im, że muszą znać różne metody wprowadzania tematu, bo jedni uczniowie zrozumieją bardziej abstrakcyjnie, a inni nie.

Od 7 kwietnia zagroda jamneńska na osiedlu Jamno jest gotowa na przyjmowanie zwiedzających i uczestników warsztatów. W słoneczną niedzielę tłumy koszalinian przybyły na uroczyste otwarcie i pierwszy w tym roku jarmark.

Zwiedzający przyjeżdżali autami, rowerami, specjalnym autobusem retro i zwyczajną „szóstką”. Tak właśnie przybyła z mężem Anna Kieszniewska. - Pierwszy raz tu, na osiedlu Jamno, jestem – mówi. - Dowiedziałam się z internetu, liczę, że się zrelaksujemy, pewnie coś kupimy ciekawego.

Jak co roku, wspominamy tragiczną zbrodnię, której ofiarą padli polscy jeńcy w Katyniu, Charkowie i innych miejscach kaźni w 1940 roku. Rozmawiamy na ten temat z Bronisławem Strzokiem, prezesem Stowarzyszenia Rodziny Katyńskiej w Koszalinie.

Czym zajmuje się państwa stowarzyszenie?
– Stowarzyszenie działa już od blisko 30 lat i przez ten cały czas dbamy o upamiętnienie i zachowanie pamięci o zbrodni katyńskiej. Organizujemy konkursy dla młodzieży szkolnej, konferencje, spotkania. Z naszej inicjatywy posadzono Dęby Pamięci w Koszalinie, Połczynie Zdroju i w innych miastach. Do tego można dołączyć różne izby pamięci i pomniki. W Koszalinie widoczne są miejsca, gdzie żywa jest pamięć o Katyniu. Jest to np. kościół pw. Świętego Ducha, gdzie znajduje się obraz o tematyce katyńskiej i pamiątki.

Nie minęło dziesięć lat od budowy własnej siedziby hospicjum, a doszło do otwarcia jej drugiej części. Dzięki obudowanemu obiektowi placówka pomieści niemal dwa razy więcej pacjentów. Swoją przestrzeń zyskają pracownicy i wolontariusze.

Uroczystość otwarcia nowej części hospicjum rozpoczęła msza święta, którą poprowadził biskup Edward Dajczak, ordynariusz koszalińsko-kołobrzeski.
- Tobie, Jezu, którzy przez swoją mękę obdarzyłeś nas nadzieją życia wiecznego, powierzamy wszystkich chorych, starszych, niepełnosprawnych, słabych i opuszczonych – modlił się podczas błogosławieństwa nowej części obiektu. – Obdarzaj potrzebnymi siłami tych, którzy jednoczą się z Tobą przez cierpienie fizyczne i duchowe. Spraw, aby nie zabrakło im odwagi i by przeżywali swe cierpienia w duchu miłości. Błogosław, Panie, także wszystkich, którzy leczą chorych, opiekują się nimi i wspierają w jakikolwiek sposób.

– Te dzieciaki są kochane i wspaniałe – przyznaje ze łzami w oczach Sebastian Makowski. Razem z żoną od października zeszłego roku uczy muzyki w Zespole Szkół nr 12. Zastępują chorego kolegę. Chcą, aby wrócił do zdrowia i pracy od nowego roku szkolnego, chociaż żal będzie im zostawiać niezwykłych uczniów.

– Jestem zaskoczony wiedzą tych dzieci o muzyce, instrumentach, ich wyczuciem rytmu – dodaje wzruszony nauczyciel muzyki, który pracuje też jako dyrygent i organista. – Myślę, że uczniowie w liceum nie mają takiej pamięci jak nasi. Widzę zaangażowanie, twórczość i pomysłowość naszych uczniów. Oni są wspaniali, tylko trzeba ich otworzyć. Oboje z żoną skończyliśmy oligofrenopedagogikę, czyli kształcenie dzieci niepełnosprawnych intelektualnie. Mieliśmy praktyki w tej szkole, więc tym chętniej przyjęliśmy propozycję pracy w niej na zastępstwo. Nie sztuką jest uczyć dzieci zdrowe, bo one zwykle mają zaspokojone swoje potrzeby materialne. Nasi uczniowie wymagają większej opieki, troski. Nauczyciel musi być też autentyczny, szczery, bo oni bardzo szybko wyczuwają fałsz.