Miasto - Tygodnik Koszaliński

Tatuatorstwo to branża zdominowana przez mężczyzn. Panowie stanowią przytłaczającą większość artystów działających w tej branży i widok kobiety operującej maszynką i tuszem w salonie tatuażu to zjawisko równie rzadkie jak nastolatek bez konta na Insta czy włosy Donalda Trumpa. Na szczęście, jest od tej zasady coraz więcej wyjątków. Jeden z nich to Aleksandra Wydrych, która mieszka i pracuje w Koszalinie. Z Olą porozmawiałem podczas spotkania w parku, korzystając z wymuszonej przez koronawirusa przerwy w jej działalności artystyczno-zarobkowej.

Witaj w niepowtarzalnych okolicznościach przyrody. Gdyby nie COVID, pewnie rozmawialibyśmy w salonie?
– Hej, najprawdopodobniej tak, bo przed pandemią pracy miałam sporo, a w domu wiesz – dzieci, chłop, więc czasem ciężko się wyrwać (śmiech).

Ale do Koszalina jakiś czas temu się wyrwałaś, bo trochę się znamy i wiem, że nie jesteś stąd.
– Dokładnie, pochodzę z Chojnic.

I wcale nie przyjechałaś tutaj po to, by robić tatuaże.
– Zdecydowanie nie, bo kiedyś nawet bym o tym nie pomyślała. Po szkole średniej uczyłam się w Sopocie w studium fotografii. Potem zamarzyło mi się studiowanie architektury wnętrz i trafiłam na naszą politechnikę.

Świat, a przynajmniej Europa się powoli otwierają. Można już jechać do Włoch, Czech, przymierza się do tego Grecja i Chorwacja. Nie znaczy to, że koronawirus robi sobie wolne i daje nam czas na wakacyjną labę. Uważać nadal musimy.

W tej sytuacji trzeba na nowo przemyśleć sposób spędzenia letniego urlopu, by było atrakcyjnie, ale i bezpiecznie. Jednym z rozwiązań okazały się kampery lub przyczepy, czyli lokum na własnych kołach. I dotyczy to także wyjazdów krajowych. Wczasy pod własnym dachem, a nie w mieszkaniu mają swoje wady i zalety. Zapewniają sporą niezależność, bo możemy się swobodnie przemieszczać i zatrzymywać w niemal dowolnym miejscu, które chcemy poznać. Oczywiście, przestrzegając przepisów drogowych i lokalnych. Nie jest jednak tak, że do kampera można zabrać „wszystko” – każdą ilość sprzętu, ubrań i czegoś „na wszelki wypadek”. Wnętrze jest ciasne, każda rzecz ma ściśle określone miejsce i porzucona po prostu przeszkadza. Nie wszędzie też takim, jednak sporym autem wjedziemy – na dziedziniec zamku nad Loarą na pewno nie.

Niedawno na facebookowej stronie „Koszalin – kupię, sprzedam, wymienię, oddam” ukazało się intrygujące ogłoszenie: „Szklane kury kupię”. Autorką anonsu okazała się Paulina Bereda z Warszawy, zdeklarowana miłośniczka różnobarwnych szklanych kokoszek i właścicielka ich imponującej kolekcji.

W 1910 roku w katalogu nieistniejącej już Huty Szkła Gospodarczego w Ząbkowicach, zwanej „Szklarskim Zagłębiem Europy”, po raz pierwszy pojawiły się naczynia w kształcie kury. Z latami „zwierzęca” oferta szacownej ząbkowickiej wytwórni powiększyła się o naczynia w kształcie lisków, kogutów, dzików, kaczorów, wiewiórek i łabędzi. Ale to właśnie pełne uroku szklane kokoszki zdobyły największą popularność. Były to bardzo efektowne dwuczęściowe pojemniki ze szlachetnego szkła służące do przechowywania czekoladek, ciasteczek, czy małych bibelotów. Kurki pięknie dekorowały również wielkanocne stoły.

Do lasu wybieramy się z różnych powodów: na grzyby, spacery, by pobiegać czy jeździć na rowerze. Chętnie też eksplorujemy to, co nam nieznane – często bez granic. I jest to czymś naturalnym – dla nas przynajmniej. Inaczej jest bowiem, gdy to mieszkańcy lasu wkraczają na tereny zamieszkałe i użytkowane przez człowieka. Wtedy starcie jest niemalże nieuniknione. Jak więc żyć w dobrym sąsiedztwie, nie krzywdząc się wzajemnie?

Warto zacząć od tego, jak należy zachować się w miejscu, gdzie żyją dobrze znane nam dzikie zwierzęta. Nadleśniczy Tadeusz Lewandowski z nadleśnictwa Karnieszewice podkreśla, że istotne jest to, aby mieć duży szacunek do wszystkiego, co jest w lesie. – Należy pamiętać, że to nie jest nasz dom, tylko dom roślin i zwierząt. Nie powinniśmy niczego stamtąd zabierać, z wyjątkiem owoców, runa leśnego, grzybów. W lesie nie należy hałasować, straszyć zwierząt. Nie wolno palić ognia – poucza i przypomina, że choć panują tu pewne restrykcyjne zasady, to wyjątkowe miejsce może stać się w zamian niezwykłą skarbnicą wiedzy i doznań, zwłaszcza dla naszych zmysłów. – Przede wszystkim w lesie powinniśmy patrzeć, słuchać i się uczyć, jak natura sobie radzi, mając znacznie bardziej skomplikowany ekosystem niż nasz, stworzony przez człowieka. Nasz składa się z kilku rur z wodą, kabli z prądem, sieci komunikacyjnych, samochodów i właściwie jednego gatunku, nie licząc psów i kotów. Tam jest to bardziej skomplikowane. Każdy element pasuje do następnego. Brak któregokolwiek z tych elementów skutkuje tym, że coś w tym systemie się wali.

Restrykcje dotyczące ograniczonego przemieszczania się i społecznej kwarantanny wyraźnie zmęczyły Polaków. Nie ma co się dziwić, że długo szukaliśmy choćby najmniejszej okazji, by pobyć na dworze, w końcu nie każdy ma podwórko przy domu. Na nic zdały się krótkie spacery czy wizyty w parku, zwłaszcza że do niedawna maseczki były obowiązkowe niemalże wszędzie. Wielu dobiła także wizja majówki spędzonej w domu, a przecież wakacje za pasem. Na szczęście, pojawiła się pewna furtka w przepisach. Tak oto zaczął się boom na… działki.

O tym, że własny kawałek ziemi to skarb, nie trzeba przekonywać chyba żadnego działkowicza. Dla nich to nie tylko chwila oddechu od siedzenia w czterech ścianach, ale przede wszystkim styl życia, który wchodzi w krew. Wiedzą o tym dobrze działkowicze z koszalińskich Rodzinnych Ogrodów Działkowych „Kwitnące Jabłonie”.
– Działkę mam po mamie od 1984 roku, a wcześniej jeszcze od 1970 – opowiada Andrzej Klimczyk, doświadczony działkowiec i zastępca prezesa zarządu ROD „Kwitnące Jabłonie”. Bardzo chętnie spędza tu czas, a jego „tajemniczy ogród” jest nie tylko miły dla oka, ale również bardzo praktyczny. – Przede wszystkim odpoczywa się. Oprócz tego, że biegam, to jeszcze lubię na działce popracować, bo ruch to jest zdrowie.
Co więcej, podkreśla, że działkowicze są bardzo zżyci w swojej społeczności i starają się wzajemnie wspierać. – Jak jest dobre sąsiedztwo, to jest zawsze lepiej. Jeden drugiemu coś pomoże. Czasami coś podrzuci, jakiegoś kwiatka czy warzywa. Na tym to polega. Taka typowa rodzina – jedno drugie wspomaga.

Rozmowa z Adamem Abramowiczem, Rzecznikiem Małych i Średnich Przedsiębiorców.

Proszę powiedzieć, jakie działania podejmuje pan jako rzecznik MŚP, by reprezentować przedsiębiorców w czasie pandemii koronawirusa?
– Działania należy podzielić na interwencyjne i legislacyjne. Zainicjowaliśmy akcję #RatujBiznes, by umożliwić pomoc przedsiębiorcom w potrzebie za pomocą kancelarii prawnych chętnych do wzięcia udziału w akcji. W formie bezpłatnej pomocy prawnej pomagają oni zgłaszającym się przedsiębiorcom w wypełnieniu wniosków np. o świadczenie postojowe czy mikropożyczkę. Jesteśmy też aktywni legislacyjne – wysyłaliśmy swoje opinie na temat tarcz zarówno do sejmu, jak i do senatu. Przygotowaliśmy także kilka wniosków o objaśnienia prawne w tych sytuacjach, gdzie nowe przepisy nie wydają się do końca jasne. W ostatnich dniach jesteśmy za to zaangażowani w proces rozmrażania gospodarki, chcemy, aby jak najszybciej wszyscy przedsiębiorcy i ich pracownicy mogli wrócić do swoich zajęć.

Koszalinianie od dawna czekają na nowy budynek dworca PKP. Ma on powstać do 2023 r. w ramach Programu Inwestycji Dworcowych. Wkrótce ma ruszyć przetarg na opracowanie dokumentacji technicznej. Przy okazji miasto zyska trzy przystanki dworcowe. W planach jest także wydłużenie linii kolejowej z Koszalina w stronę Mielna Koszalińskiego.

Jeszcze w marcu PKP Polskich Linii Kolejowych SA podpisały umowę na studium wykonalności ph. „Prace na ciągu transportowym Trójmiasto-Szczecin na odc. Słupsk-Szczecin Dąbie przez Koszalin-Stargard/Kołobrzeg-Goleniów obejmującym linie kolejowe nr 202, 351, 401 i 402”. Ma ono kosztować 1,8 mln zł.

Rozmowa z Ewą Proch-Masłowską, pedagogiem i socjoterapeutką z Miejskiej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Koszalinie.

Raport międzynarodowej organizacji, badający samoocenę nastolatków z ponad 40 krajów, ujawnił, jak źle siebie i relacje z bliskimi oceniają polskie dzieci. Skąd, pani zdaniem, takie wyniki?
– Na samoocenę, kształtowaną od najmłodszych lat, ma wpływ wiele czynników, zarówno wewnętrznych – takich jak wyposażenie biologiczne człowieka czy jego cechy osobowe, a także zewnętrzne, czyli to, w jaki sposób otoczenie postrzega dziecko oraz ilość komunikatów pozytywnych i negatywnych, które otrzymuje na temat swojej osoby czy zachowań. Ważne jest to, czy rodzice i nauczyciele motywują do działania, czy krytykują, czy je chwalą. Nie może jednak ta motywacja być budowana na strachu albo karach. Dziecko kształtuje własną samoocenę na podstawie tego, jak oceniają je dorośli, jak reagują na popełniane przez niego błędy. Każdy z nas ma prawo je popełniać, ale dziecko, które ma jeszcze mało doświadczeń może ich popełniać więcej. W sytuacji, gdy je popełni, nie może się bać zwrócić po pomoc do dorosłego. Rodzice czy nauczyciele zwykle krytykują dziecko, a nie jego zachowanie, a przecież dziecku potrzebne jest poczucie akceptacji, przekonanie, że ono jest w porządku, jest dobre. Musi otrzymywać jasne komunikaty – które zachowania są akceptowane społeczne, a które nie. Oczywiście, nie można tolerować niewłaściwych zachowań, ale trzeba je wyraźnie oddzielić od oceny samego dziecka: „Nie podoba mi się to, co zrobiłeś, tak nie wolno, ale to nie znaczy, że ty mi się nie podobasz, że cię nie kocham”.